• Władysław Broniewski

      • Urodził się w Płocku 17 grudnia 1897 roku, jako syn Antoniego i Zofii Lubowidzkich. Wcześnie osierocony, wychowywany był przez dziadków ze strony matki, rodzinę o tradycjach powstańczych.

        W 1906 roku rozpoczął naukę w gimnazjum płockim, przez rok uczęszczał do szkoły średniej Konopczyńskiego w Warszawie. W 1914 roku powrócił do Płocka. Jako uczeń redagował pismo szkolne "Młodzi idą", odbijane na powielaczu, w którym zamieścił wiele własnych prac.

        W kwietniu 1915 roku wstąpił do I Brygady Legionów, gdzie przybrał pseudonim "Orlika". W 1917 roku został internowany przez Niemców w Szczypiornie. W 1918 roku zdał jako ekstern maturę, następnie służył w wojsku polskim do 1921 roku, dochodząc do stopnia kapitana. Za swoją postawę żołnierską i odwagę był wielokrotnie odznaczany

        W latach 1921-1924 studiował filozofię i historię sztuki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, wysłuchując ponadto wielu wykładów z innych dziedzin. Działał w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej; po rozłamie w tej organizacji został w 1923 roku członkiem pierwszego zarządu ZNMS "Życie", grupującego zarówno socjalistów, jak i komunistów. 

        W okresie studiów wyjeżdżał do Czechosłowacji i Francji. Debiutował w 1925 roku tomem wierszy "Wiatraki", zawierającym utwory związane z jego doświadczeniem i przeżyciami wojennymi, pojawia się tu także nuta buntownicza.
        W wierszu Robotnicy głosił, że "Dzień nam roboczy nastał" - poeta zgodnie ze swymi poglądami deklarował się jako zwolennik przemian rewolucyjnych. Potwierdzał to opublikowany wespół z pisarzami proletariackimi, komunistami Stanisławem Ryszardem Stande i Witoldem Wandurskim tom wierszy "Trzy salwy", nazwany przez poetów - biuletynem poetyckim. Broniewski opowiadał się za poezją proletariacką, związaną z klasą robotniczą  jej dążeniami. Od 1925 roku zaczął pracować w redakcji znanego tygodnika literacko-społecznego "Wiadomości Literackie", ale swoje utwory zamieszczał w "Dźwigni" i innych pismach.